Μακλόριν, Κόλιν

(Collin Maclaurin, Κίλμονταν, Άργκαϊλσαϊρ 1698 – Εδιμβούργο 1746). Σκοτσέζος μαθηματικός και πανεπιστημιακός. Καθηγητής στο κολέγιο του Άμπερντιν σε ηλικία 19 ετών, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας σε ηλικία μόλις 21 ετών, ανέλαβε το 1725 την έδρα των μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου δίδαξε έως τον θάνατό του. Ο Μ. συνέχισε και ανέπτυξε τις μελέτες του Νεύτωνα, του οποίου υπήρξε μαθητής, επί της γεωμετρίας, της άλγεβρας και του απειροστικού λογισμού. Το 1742 δημοσίευσε την Πραγματεία επί των παλιρροιών, εργασία που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση του απειροστικού λογισμού στη Μεγάλη Βρετανία και στην οποία μεταξύ άλλων εκθέτει τον πολύ γνωστό τύπο που επιτρέπει να αναπτύξουμε μια συνάρτηση f(x) ανεξάρτητου μεταβλητής διά των (n + 1) παραγώγων της σε μια περιοχή του σημείου x = 0 Ο τύπος αυτός είναι μία ειδική περίπτωση του τύπου του Τέιλορ, καθώς επίσης το ανάπτυγμά της σε δυναμοσειρά: με f⁽⁰⁾(x) = f(x), δεχόμενοι την ύπαρξη των παραγώγων και τη σύγκλιση της σειράς. Ο Μ. υπήρξε μεταξύ των πρώτων που ανακάλυψαν τα σχήματα των σφαιροειδών σε ισορροπία μιας ομογενούς μάζας που υπόκειται σε περιστροφική κίνηση, και διατύπωσε μια μαθηματική θεωρία επί των παλιρροιών.